Στράτο καλησπέρα σε ευχαριστώ που δέχτηκες την πρόταση μας.

Είσαι πολλά χρόνια στο θέατρο και στην τηλεόραση ! Θέλω αρχικά να μας πεις πως και πότε αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός ;

Καλησπέρα κι από εμένα! Μάλλον θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω, στα χρόνια που ήμουν παιδί σε ηλικία 5 χρονών. Όταν πρώτη φορά τότε είδα σινεμά, αλλά, δεν το είδα σε κανονικό σινεμά. Το είδα σε μια πλατεία ενός χωριού που κάποιοι προβάλανε σε ένα άσπρο τοίχο ενός σπιτιού διάφορες εικόνες. Ταινία ήταν κι είχε μαζευτεί εκεί πέρα με μια αυτοσχέδια κινηματογραφική μηχανή προβάλανε μία ταινία και τότε θυμάμαι εγώ ήμουνα με το μικρό τον αδερφό μου σε έναν γιατρό, παιδίατρο κι αισθανόμουν πολύ στεναχωρημένος γιατί φοβόμουνα για την κατάσταση του αδερφού μου, εγώ ήμουνα 5 και ο αδερφός μου ήταν 3 χρονών, και όπως καθόμουν εκεί, ξαφνικά, ξέχασα τον αδερφό μου, τη μάνα, μου τον πατέρα μου, όλη την κατάσταση και αφέθηκα στην μαγεία της εικόνας που έβλεπα από το παράθυρο του ιατρείου σε εκείνη την πλατειούλα του χωριού. Τι μαγεία έβγαζε σε όλους τους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί εκεί και βλέπανε αυτές οι παράξενες εικόνες ;  Μιλάμε τώρα για το 1970 είχε ξεκινήσει τότε, μέσα μου κλειδώθηκε μια αίσθηση ότι θα γίνω ηθοποιός όταν μετά άρχισα να τρώω την μάνα μου να με πηγαίνει σινεμά κι άρχισα να πηγαίνω σε κάτι καλοκαιρινά σινεμά, όπου εγώ σκεφτόμουνα το βράδυ να πάρω ένα μαχαίρι να πάω να σχίσω την οθόνη και να μπω μέσα. Ακόμα τηλεόραση δεν είχαμε ήτανε το 1970 και το τρίτο βήμα ήταν, επειδή ο πατέρας μου ήταν ναυτικός μας έκανε μια τηλεόραση δώρο στο σπίτι και καθόμουν με τις ώρες κι έβλεπα εκείνο το μαγικό κουτί και προσπαθούσα να συλλάβω το μέγεθος του θαύματος που μπήκε μέσα στη ζωή μου και το άλλο ότι δεν είχαμε λεφτά ήμασταν φτωχοί και τα λ.π. ήμασταν το πρώτο σπίτι, στη συνοικία που μέναμε στην Αμφιάλη εκεί στα Ταμπούρια στα προσφυγικά παρόλο που ήτανε φτωχικό το σπίτι και μικρό και κανείς δεν είχε τότε τηλεόραση, εμείς ήμασταν οι μόνοι που είχαμε και μάλιστα μαζευόντουσαν και άλλοι άνθρωποι από άλλες γειτονιές για να κάτσουν να δουν και τηλεόραση λίγο παράδοξο αυτό και αυτό το θαύμα που λεγόταν τηλεόραση έδωσε την σφραγίδα του στην απόφαση μου να γίνω ηθοποιός! Και ευτυχώς δεν πήρα σφυρί να σπάσω την τηλεόραση και να μπω μέσα γιατί πλέον την είχα μέσα στο σπίτι μου και δεν ήτανε μόνο μέσα στο σινεμά που έπρεπε να διασχίσω την λεωφόρο και να πάω την νύχτα να σχίσω το πανί, και καθόμουν εκεί με τις ώρες. . . Πιστεύω ότι αυτά ήταν τρία βασικά βήματα να γίνω ηθοποιός.

 

Θυμάσαι ποια ήταν η πρώτη σου επαγγελματική μεγάλη δουλειά; 

To 1987 είχα μπει υποτροφία στη σχολή του Θεάτρου τέχνης και μάλιστα είχα δώσει για να πω, εξετάσεις, με ένα μονόλογο από τη Λούλα  Αναγνωστάκη την παρέλαση,είχα παίξει τον Άρη, και σε μια στιγμή ήμουνα ο ήρωας ο Άρης, και λέει στην αδερφή του θα γίνει παρέλαση, θα γίνει παρέλαση, θα γίνει παρέλαση, και θυμάμαι ότι έλεγα αυτές τις ατάκες σκεπτόμενος,έβλεπα το κάντρο που  είχε σκαλάκια. Είμασταν πολύ κοντά όλοι, μας χώριζαν δύο τρία βήματα γιατί η παράταξη της σκηνής του θεάτρου τέχνης με τους θεατές δεν ήταν πολύ ψηλά. Είχε πάνω σκηνή και μια άλλη από κάτω, αλλά,  ήταν δίπλα και ήταν πολύ κοντά μου. Εγώ είχα σπάσει το χέρι μου εκείνη την ημέρα, δυο μέρες πριν έσπασα το χέρι μου και φοβόμουν γιατί ήμουν κοντά στο σκαλάκι και φοβόμουν ότι δεν θα με πάρουν,  γιατί είχε 200 με 300 παιδιά που έδιναν εξετάσεις, και όταν έλεγα εκείνες τις ατάκες μου, θα γίνει παρέλαση, θα γίνει παρέλαση, ήταν σαν του έλεγα πάρε με, πάρε με εε, γιατί αν δεν με πάρεις θα σε σκοτώσω. Αυτό είχα σκεφτεί μάλιστα σαν μια σκέψη,ότι αν δεν με παίρνανε εγώ θα συνέχιζα. Θα πήγαινα έξω από το σπίτι του και θα τον παρακαλούσα να με πάρει στο σπίτι του να του καθαρίζω το σπίτι, να του ποτίζω, με νερό τις γλάστρες, να του κάνω ότι θέλει  και δεν θέλει φτάνει να με έχει δίπλα του!  Και να μαθαίνω και θέατρο! Αν δεν με έπαιρνε θα τον ακολουθούσα κάθε μέρα έξω από το σπίτι του, στο λεωφορείο, όπου και να πήγαινε. Κι αν ακόμα δεν με έπαιρνε θα τον απειλούσα με μαχαίρι. Οπότε δεν υπήρχε επιλογή μετά από όλα αυτά να μην με πάρει. Θα με έπαιρνε ότι και να γινότανε.
Είχα προσευχηθεί στο Θεό εκείνη την εποχή ότι ... "Θεούλη μου αν είναι να μην γίνω ηθοποιός καλύτερα πάρε με από αυτή τη ζωή". Οπότε ήμουν τελείως αποφασισμένος να γίνω ηθοποιός. Και για καλή μου τύχη με πήρανε, και η ευλογία του Θεού ήρθε...  2 μήνες μετά, που με επιλέξανε να παίξω τον  πρωταγωνιστικό ρόλο, σε έργο  της Αναγνωστάκη που έδωσα εξετάσεις με τον μονόλογο και μπήκα στο τελευταίο έργο της που λεγόταν "Ο ήχος του όπλου" και μου είχαν δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μιχάλη σε τελευταία σκηνοθεσία του Κουόν  κι έτσι ανακηρύχτηκα ο τελευταίος  μαθητής του Καρόλου  Κουν,  γιατί μετά  πέθανε μετά από αυτή την παράσταση. Κι αμέσως με πρόσεξε ο Παντελής  που με πήρε πρωταγωνιστή την ταινία  Η φανέλα με το 9... που παίζεται ακόμα στις τηλεοράσεις. Και αμέσως μετά ο Θάνος  Αγγελόπουλος  πρωταγωνιστής  στο  "Τοπίο στην  Ομίχλη" και μάλιστα η ταινία  βραβεύτηκε το 1988 σαν η καλύτερη Ευροπαϊκή ταινία, και πήρε και 8 βραβεία σε φεστιβάλ της Βενετίας, το οποίο το ένα ήταν ο Αχιλλέας Λέοντας. 
΅Ε και μετά όλα ξεκίνησαν . . . Αυτό ήταν το πρώτο μου βήμα. Όταν οι συμμαθητές μου της Δραματικής σχολής έδιναν εξετάσεις στο πρώτο για να περάσουν στο δεύτερο, εγώ βρισκόμουνα στα μεγαλύτερα αστέρια του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου σε διάφορα φεστιβάλ που άλλαξε η ζωή μου τόσο πραγματικά, που από ένα παιδί που αναρωτιόμουν τι θα κάνω στη ζωή μου, μέσα σε ένα χρόνο με είχαν πάρει οι τρεις μεγαλύτεροι σκηνοθέτες.


 

'Έπειτα τι ακολούθησε; Που οφείλεις την επιτυχία που έχεις κάνει μέχρι σήμερα μέχρι σήμερα;

Όλα ήταν αποτέλεσμα επίμονης προσπάθειας, η οποία αυτή η επιμονή μου προερχόταν και μέσα από την ψυχή μου, από την καρδιά μου. Δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς να είμαι ηθοποιός. Οπότε δεν είναι μέσα από το μυαλό μου ότι έπρεπε να γίνω ηθοποιός γιατί θα έβγαζα λεφτά, γιατί θα γινόμουν διάσημος, ή γιατί άρεσα. . .  Αλλά δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό οπότε στην πορεία που ήταν με σωστές αποφάσεις, άλλοτε και άλλοτε με μεγάλες αποφάσεις, με πολύ κόσμο και με μεγάλες επιτυχίες και άλλοτε με χωρίς κόσμο.
Αν κάνεις τα πάντα με την ψυχή σου σε μια πορεία ζωής, που τώρα κλείνω 27 χρόνια συνεχούς πορείας στο θέατρο, στην τηλεόραση, και στον κινηματογράφο.
Αν δεν εμπνέεσαι από μια δύναμη μέσα σου η οποία να μην εξαρτάται, ούτε από την επιτυχία, ούτε από την αναγνώριση και ούτε από τα χρήματα. Γιατί σε μια πορεία ενός καλλιτέχνη  και μάλιστα όπως είναι εδώ στην Ελλάδα, πολλά πράγματα μπορεί να συμβούν. Άλλοτε να έχεις επιτυχίες, και άλλοτε να μην έχεις... Άλλοτε να αρέσεις και άλλοτε όχι. Δεν πρέπει να επηρεαστεί η κρίση σου, η αγάπη σου για το θέατρο από εξωτερικούς παράγοντες. Είναι μια εσωτερική ανάγκη η οποία σου δίνει δύναμη να προχωρήσεις με οποιεσδήποτε συνθήκες. Είτε αυτές λέγονται επιτυχία και να πάρει το μυαλό σου αέρα και να νομίζεις ότι είσαι ο σπουδαιότερος, είτε από αποτυχία να πιστέψεις ότι δεν είσαι σπουδαίος και να πεις τα παρατάω.
Σχεδόν κάθε μέρα μπορεί να σηκώνεσαι και να λες έκανα καλά αυτό που ακολουθώ ένα τόσο αβέβαιο  επάγγελμα; Το οποίο δεν είναι καν επάγγελμα. Πολλές φορές πρέπει να φτάσεις στα όρια του μοναχού, ο οποίος είχε πάρει τα εγκόσμια, ενώ την ίδια στιγμή μπορείς να κάνεις εξώφυλλα και φωτογραφίσεις, και να νομίζουν όλοι ότι είσαι πολύ εκτεθειμένος αν θέλεις στη δημοσιότητα! Εσύ βέβαια να τα κάνεις όλα αυτά με απόσταση μέσα σου, να μην σε αγγίζει ο τρόπος, που καμιά φορά το επάγγελμα απαιτεί από εσένα να κάνεις, όπως είναι εξώφυλλα όπως είναι συνεντεύξεις όλα αυτά σε απομακρύνουν από τους στόχους σου! Και είναι και στιγμές πολύ αποστασιοποιημένες  και από την επιτυχία, και από την αποτυχία, και να λειτουργεί ο δαίμονας μέσα σου, που σε σπρώχνει ξαφνικά σε ορισμένη κατεύθυνση στην οποία δεν έχεις επιλογή.  Ακόμα και το μυαλό σου να σου λέει παράτα τα, εσύ πρέπει να προχωράς. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.                       

 

Με τον κόσμο στο Θέατρο ποια είναι η σχέση σου; Σε έχουν φέρει  οι θαυμαστές  σου ή οι θαυμάστριες σε δύσκολη θέση;

Ποτέ....ποτέ... πάντα χαίρομαι ο κόσμος εκδηλώνεται με πολύ μεγάλη ομορφιά, ίσως κανένας λαός στον κόσμο δεν είναι τόσο εξωστρεφής και τόσο αυθόρμητος όσο είναι ο Έλληνας, και οι Ελληνίδες. Και πάντα μου έδινε χαρά αυτό το πράγμα.

 

Πες μας για την συνεργασία σου με την Σοφία Αλιμπέρτη στη τηλεοπτική σειρά "Ιδιαιτέρα για κλάματα", ήταν μια σειρά που είχε μεγάλη επιτυχία.

Η συνεργασία μου με την Σοφία Αλιμπέρτη , τη Βάνα Μπάρμπα, τη Μιμή Ντενίση, την Κάτια Δανδουλάκη, την Ελένη Κούρκουλα στην Ελληνική τηλεόραση, επειδή έχω τύχη να δουλέψω και με πολύ σπουδαίες γυναίκες του Ελληνικού θεάτρου οι οποίες δεν είναι γνωστές από την τηλεόραση όπως την Ειρήνη Κακή που ήταν η πρώτη μου συνεργασία, την Λύδα  Τασοπούλου, την Όλγα Λαζαρίδου, την Κουνιόρου, την  Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, όπως και στο εξωτερικό δούλεψα με την Κατερίν Ντενιέζ , με την Ειρήνη Παπά  στο "Πάνω κάτω και πλαγίως", που ήτανε η τελευταία ταινία που είχε γυρίσει ο Μιχάλης Κακογιάννης κι ο οποίος τώρα έχει πεθάνει, αλλά μας άφησε ως μνημείο του ένα φοβερό πολύ μεγάλο ινστιτούτο κάτω στην Πειραιώς και μάλιστα έχω παίξει 3 έργα εκεί. Με όλες μου αυτές οι συνεργασίες από την Αντιγόνη Παυλάκη,  την Αλεξάνδρα Λαδικού,  όλες μου αυτές οι συναντήσεις με αυτές τις γυναίκες, και σου ανέφερα μόνο γυναίκες οι οποίες μπορεί να είναι στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο, η  στο Θέατρο, παρόλο που ανήκουν σε διαφορετικά στρατόπεδα και κάθε μία έχει τη δική της αξία, γι' αυτό και  δεν τις αναφέρω με την ίδια αγάπη. Άλλες είχαν περισσότερο ταλέντο, άλλες λιγότερο, αλλά όλες είχαν αγνότητα στην δουλειά την οποία αντιμετώπιζαν. Με καμία δεν αισθάνθηκα ότι κάνει ένα επάγγελμα στο οποίο δεν έδινε το εκατό της εκατό των δυνατοτήτων της και την αγάπη της γι αυτό. Είτε υπηρετούσαν την τηλεόραση, που εδώ στην Ελλάδα θεωρείται ότι είναι το πιο φθηνό μέσο, είτε υπηρετούσαν το ποιοτικό θέατρο το οποίο έχει άλλες δυσκολίες ας πούμε το οποίο μπορεί να κάνεις 4 μήνες δουλειά, και να κάνεις μόνο 2 παραστάσεις. Και απαιτεί μια άλλη ενέργεια, μια άλλη διαφορετική αγάπη και κάνεις κινηματογράφο και είσαι Σταρ ...  Αυτές οι γυναίκες αντιμετωπίζουν την δουλειά, εκτός από αγνότητα  με πολύ πειθαρχία και με σεμνότητα. Και μάλιστα με όλες αυτές τις γυναίκες κάθε φορά που συναντούσα και μία και έκανα και μία δουλειά, ήταν ένα λιμάνι ένας αριθμός και είχε να μου φέρει  ένα μήνυμα. Πάντα το μήνυμα αυτό ήτανε να δίνουμε αγάπη σε αυτό που κάνω. Με αγάπη στη ζωή. Γιατί η ζωή είναι συνδεδεμένη με την δουλειά μας, και η δουλειά με την ζωή.

 

 Έχουν πραγματοποιηθεί κάποια από τα όνειρα σου; Είσαι ευχαριστημένος από την ζωή σου Στράτο; Είσαι αισιόδοξος;

Είμαι αισιόδοξος, προχωράω στη ζωή κι όπως λέει και ο Καζαντζάκης : "ποια στράτα από τις δύο αιώνια θα διαλέξω; από τις δύο στράτες διαλέγω τον ανήφορο γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου επάνω, επάνω, επάνω φωνάζει η καρδιά μου με εμπιστοσύνη". Για τον Καζαντζάκη όλη η ζωή είναι μια προσπάθεια να ανεβαίνουμε. Το ανέβασμα είναι ηθικό και αυτό απαιτεί  μεγάλη πειθαρχία. Μέσα μας πρώτα γίνεται και μετά εκδηλώνεται στη ζωή.

 

 Ετοιμάζεις κάτι νέο αυτή την εποχή, στο  Θέατρο η στην τηλεόραση τηλεόραση;

Ετοιμάζω την "Ασκητική" του Νίκου Καζατζάκη,  με την Έφη Παπακωνσταντίνου σε σκηνοθεσία, τον Γιάννη Σκουριατζίκη στα σκηνικά σε  σκηνή της Μάρα Κανάτου, το οποίο θα το κάνω μια περιοδεία στην Αμερική, Καναδά, και να το φέρω του χρόνου στην Ελλάδα, μάλλον κατά το Πάσχα, κι ίσως το καλοκαίρι να πάω σε όλη την Ελλάδα με ζωντανή μουσική επηρεασμένη από τις Κρητικές μαντινάδες.

 

Τι συμβουλεύεις τα νέα παιδιά που μπαίνουν τώρα στον καλλιτεχνικό χώρο; 

Δεν υπάρχει ένας μαγικός τρόπος να πετύχεις,... Ο μόνος μαγικός τρόπος είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις με την ψυχή σου. . . Αυτή  η αγάπη θα σε σώσει από όλους τους κινδύνους, είτε λέγονται επιτυχία - είτε αποτυχία . Δεν υπάρχει συμβουλή.

 

Μια ευχή από εσένα για το περιοδικό μας;

Να μπορεί  να φέρνει σε επαφή πολύ σημαντικούς ανθρώπους, όχι απαραίτητα διάσημους αλλά σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή τους, και να τους κάνει γνωστούς με τους αναγνώστες του περιοδικού ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ανταλλάζουν εμπειρίες, πληροφορίες, και να δίνει κουράγιο ο ένας στον άλλον.
Θεωρώ ότι αυτά θα έπρεπε να κάνει κάθε μέσο, όχι μόνο περιοδικό και τηλεόραση για την επικοινωνία. Πρέπει, να είναι επικοινωνία τα περιοδικά. Κι αυτό λοιπόν που λέω στο περιοδικό σας είναι : "Αυτή η επικοινωνία να αποκαλύπτει θησαυρούς ζωής, γνώσης και ηθικού μεγαλείου" .. Αν μπορεί να επιτευχθεί αυτό σε μια  εποχή όπου κυριαρχεί το κουτσομπολιό και η απαισιοδοξία.


By DENIZ