Στο άρθρο να ξεκαθαρίσω ότι δεν θα θυμηθούμε εποχές του 30' και του 40'

Τα πράγματα όμως αλλάζουν τόσο πολύ γρήγορα , που ακόμα και το 2008 μοιάζει μακρινό σε ότι έχει να κάνει με την τηλεόραση και την μουσική Βιομηχανία , καθώς πλέον δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα για νέες παραγωγές.
Νομίζω ότι η καλύτερη περίοδος για την τηλεόραση ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 90...
Πόσοι από την γενιά μου "1983"... * πάει μεγάλωσα και εγώ *... Περιμέναμε πως και πως να έρθει η Δευτέρα ώστε να αρχίσει η καινούρια εβδομάδα και να δούμε οικογενειακώς  τους Απαράδεκτους τους Αυθαίρετους , το ρετιρέ και φυσικά τις Τρεις χάριτες οι οποίες έκαναν  πρεμιέρα την Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 1990.
Φτωχά σκηνικά , σπίτια που έμοιαζαν φτιαγμένα από χαρτόνι, μέτριο μοντάζ με το μικρόφωνο
να κάνει την εμφάνιση του κάθε τόσο στο πάνω μέρος της οθόνης 
Όλοι όμως περιμέναμε με ανυπομονησία να δούμε τις περιπέτειες των καθημερινών δικών μας ανθρώπων ,  της Μαρίας της Ειρήνης της Όλγας , του Γιάννη της Δήμητρας και όλων των υπολοίπων. Τότε άλλωστε δεν μας ενδιέφερε να δούμε ένα τεράστιο σπίτι με ακριβά έπιπλα, αλλά κάτι πιο κοντά σε αυτό που ζούσαμε. Την επόμενη της προβολής σε κάθε διάλειμμα στο σχολείο περιμέναμε να κουτσομπολέψουμε τι ακριβώς  είχε συμβεί και μάλιστα πολλές φορές μαζευόμασταν σε φιλικά σπίτια για να διασκεδάσουμε όλοι παρέα  βλέποντας τα επεισόδια. 
Επίσης πως να ξεχάσουμε το μαραθώνιο αφιέρωμα που είχε κάνει το MEGA 
από το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων μέχρι την άλλη μέρα το πρωί με όλα τα επεισόδια των Τριών χαρίτων.
Αν και όλα αυτά δεν είναι πολύ μακρινά, σίγουρα μοιάζουν αδιάφορα στα πιο νέα παιδιά. 
Όμως για εμάς τότε, η χαρά μας ήταν να δούμε κάποιες κωμικές σειρές και να μετά να παίξουμε ακόμα  και σκηνές από αυτές , και όχι να μπούμε στο Internet αφού δεν υπήρχε καν ούτε σαν λέξη εκείνη την εποχή. Είναι κρίμα που κανείς δεν ασχολείται πλέον με αυτά και η τηλεόραση πάει από το κακό στο χειρότερο  καθώς δεν έχει τίποτα πια να προσφέρει στην εποχή μας.
Ακόμα και τα σήριαλ με τα πλούσια διαμερίσματα και τα "δήθεν" δεν θα καταφέρουν ποτέ να κάνουν τις τηλεθεάσεις εκείνων των χρόνων και να γράψουν ιστορία ή έστω μια γλυκιά ανάμνηση στο πίσω μέρος του μυαλού μας.
  Μιας και το πρώτο μου θέμα έχει να κάνει με τις Τρεις Χάριτες, να αναφέρω ότι το Φεβρουάριο του 2010 είχαμε δει από το Mega-λο κανάλι ένα trailer που μας παρουσίαζε 
τις πρωταγωνίστριες 20 χρόνια μετά, αλλά τελικά δεν βρέθηκε το κατάλληλο χρηματικό ποσό για να 
υλοποιηθεί η ιδέα και να τις ξαναδούμε σε νέες περιπέτειες. 
Κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν καλύτερα,  διότι είναι αποδεδειγμένο ότι τέτοιες κινήσεις 
δεν έχουν βγει ποτέ σε καλό αφού στο μυαλό μας αλλιώς έχουμε την εικόνα τους , και θα ήταν κρίμα να καταστραφεί αυτή η μαγεία της τότε αγαπημένης μας σειράς με κάτι που το πιο σίγουρο είναι ότι θα ήταν  κατώτερο από αυτό που είχαμε όλοι μας αγαπήσει.
Κάτι παρόμοιο είχε ακουστεί και για τους απαράδεκτους , όπου αυτό δείχνει ότι το κανάλι προσπαθούσε να κάνει νούμερα με μια δοκιμασμένη συνταγή , πράγμα που δεν ευδοκίμησε μιας και ο χαμός του "φίλου" μας Βλάσση Μπονάτσου , ήταν πολύ δυνατό χτύπημα για την Δήμητρα Παπαδοπούλου που ήταν και η σεναριογράφος.
Οι Απαράδεκτοι ήταν ίσως η πιο επιτυχημένη σειρά του Mega και έκανε την εμφάνιση της την περίοδο 1991 με 1993. Βλέποντας την σε έκανε να αισθάνεσαι ότι είσαι και εσύ μέρος της παρέας τους, οι συντελεστές έχουν δηλώσει ότι στα γυρίσματα τότε ήταν σαν παιδική χαρά.
Ακόμα να αναφέρουμε ήταν η πρώτη σειρά που έβαλε σε πρωταγωνιστικό ρόλο gay χαρακτήρα και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως  από τα τότε περιοδικά , άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά , η Ελλάδα άλλωστε δεν είχε μάθει σε κάτι τέτοιο , Παρ'όλα αυτά ο Γιάννης Μπέζος κατάφερε να γίνει ένα από τα μεγαλύτερα και πιο ακριβοπληρωμένα ονόματα στο χώρο του θεάματος.
  Εκείνη την περίοδο μια άλλη σειρά έκανε την εμφάνιση της με τίτλο "Ρετιρέ". Την συγκεκριμένη σειρά  πολλοί ε μίσησαν αλλά και πολλοί αγάπησαν άλλωστε ακόμα και τα άτομα που την θεωρούσαν κατωτάτου επιπέδου , είναι σίγουρο ότι έχουν παρακολουθήσει αρκετές σκηνές της Χαρούλας να ξεσπάει στον καφετζή της σειράς Φοίβο , και την Τζόυς Ευείδη στον πρώτο της τηλεοπτικό ρόλο , να σπάει τα νεύρα της θείας της Κατερίνας Γιουλάκη. 
Την επιμέλεια την είχε εξ ολοκλήρου ο μοναδικός πιστεύω στο είδος του Γιάννης Δαλιανίδης , 
και λέω μοναδικός γιατί το 90% από τις σειρές που είχε γράψει είχανε ως κύριο θέμα τις καθημερινές σχέσεις των απλών ανθρώπων, όπως για παράδειγμα τον εκνευρισμένο  υπάλληλο , την υστερική συγγενή που δεν είχε κανέναν άλλο στον κόσμο πλην του αδερφού της , την πονεμένη μάνα που ήθελε πάντα να παρεμβαίνει στην ευτυχία του γιου της ακόμα και να τον χωρίσει , και γενικά με λίγα λόγια την τότε καθημερινότητα του Έλληνα.
Η συγκεκριμένη σειρά είναι ίσως η μοναδική που το κανάλι επανέλαβε τουλάχιστον 12 
φορές και συνήθως κάθε καλοκαίρι το περνάμε παρέα με την Κατερίνα Σοφιανού ιδιαιτέρα της Πετράκη Λεχράκη...! 

Στη συνέχεια θα διαβάσουμε μια συνέντευξη που μου παραχώρησε ο μοναδικός άνθρωπος που αγαπάει κάθε τι παλιό , και με την καλή δουλειά που κάνει πάντα μας φέρνει αγαπημένες εποχές ξανά στο προσκήνιο!

Φυσικά δεν είναι άλλος από τον Μάκη Δελαπόρτα.